Podczas inspekcji Panteonu możesz mentalnie cofnąć się o dwa tysiąclecia w przeszłości i zobaczyć pogańskie nabożeństwa z ofiarami. Wewnątrz świątynia wygląda tajemniczo, ponieważ nie ma w niej okien, a światło przenika przez specjalny otwór w kopule - oculus o średnicy 9 metrów.
Pierwszy budynek Panteonu wzniesiono za panowania cesarza Augusta w latach 27-25 p.n.e. e., ale został zniszczony przez pożar pod koniec I wieku. Za panowania cesarza Hadriana na miejscu zniszczonej świątyni pojawiła się kopulasta rotunda z frontonem na 14-metrowych kolumnach korynckich i prostokątnym portykiem. Budynek ten, wzniesiony w latach 118-125, jest jedną z najwybitniejszych budowli w Rzymie.
Świątynia miała odprawiać nabożeństwa w imię najbardziej czczonych bogów: Jowisza, Marsa, Wenus, Merkurego, Saturna, Plutona i Neptuna. Często nazywana jest Świątynią Siedmiu Bogów.
W starożytności pod otworem w kopule znajdował się ołtarz, przeznaczony do palenia zwierząt ofiarnych.
Później (w 609) Panteon został podarowany papieżowi Bonifacemu IV. Tak hojną ofiarę złożył cesarz bizantyjski Phoca. Panteon został konsekrowany i stał się kościołem Matki Bożej i wszystkich męczenników.
W XIV-XIV wieku budowla pełniła funkcję obronną, a jej dawna świetność została przywrócona Panteonowi w okresie renesansu. Odbudowa odbyła się pod przewodnictwem Rafaela, który został pochowany w Panteonie w 1520 roku.
W XVII wieku na polecenie papieża Urbana VIII portyk Panteonu został rozebrany, a brąz wydobyty z jego belek wykorzystano do budowy kościoła św. Piotra i zamku św. najpierw wzniesiono baldachim nad ołtarzem, w drugim odlano armaty. Mieszczanom nie podobały się takie dewastacje, ale nic nie można było na to poradzić.
Po zjednoczeniu Włoch Panteon stał się miejscem pochówku królów. Oto grobowce Umberto I, Wiktora Emanuela II i królowej Małgorzaty.
