Starożytni Rzymianie, bogaci czy nie, lubili spędzać czas w łaźniach. Łaźnie mogą być prywatne lub publiczne. Za niewielką opłatą, a czasem nawet bez niej, każdy mieszkaniec miasta mógł skorzystać z dobrodziejstw cywilizacji.
Liczba terminów liczona w tysiącach, a wielkość niektórych była niesamowita. Te lokale cieszyły się największą popularnością w upalne letnie dni.
Najbardziej znane to łaźnie cesarza Karakalli. Ich budowa datuje się na lata 212-217. Główny budynek miał 200 m długości, a jego szerokość była nie mniej imponująca - 100 m. Jako ozdobę służyły liczne posągi, marmurowe posadzki i misterne mozaiki. Uważa się, że łaźnie działały do VI wieku. Dostawa i podgrzewanie wody na tamte czasy było systemem wyposażonym w najnowszą technologię.
Łaźnie wyposażone były w prysznice, wanny, baseny, w których woda mogła mieć różne temperatury - ciepłą, gorącą lub zimną. Popularne były również łaźnie parowe. Po zabiegach wodnych można było skorzystać z masażu lub aromaterapii. W łaźniach termalnych znajdowały się pomieszczenia do odpoczynku i siłownie. Reszta nie obyła się bez czytań poetów czy przemówień mówców. Aby Rzymianie czuli się komfortowo, służyli im liczni niewolnicy.
Nawiasem mówiąc, nie trzeba było obawiać się o bezpieczeństwo rzeczy i biżuterii w łaźniach, odpowiedzialni za nie byli specjalni niewolnicy - kapsaria.
