W Moskwie jest wiele ciekawych i niezwykłych budynków, rezerwatów muzealnych. Należą do nich Carycyno - jeden z najsłynniejszych muzeów-rezerwatów miasta. Obejmuje unikalny kompleks architektoniczny i piękną przyrodę, która nie jest typowa dla Moskwy.
Carycyno to wyjątkowe i bardzo piękne miejsce w Moskwie, z jednej strony to miejsce historyczne o niezwykłej architekturze, z drugiej - malownicza przyroda (powierzchnia ponad 100 hektarów). Przez trzy stulecia z rzędu mieszkańcy miasta przechadzali się po Caricynie, ciesząc się czystym powietrzem i niezwykłymi krajobrazami. Muzeum rezerwatu jest bardzo popularne wśród turystów, często je odwiedzają.
Otwarte w 1984 roku, ale niewiele osób zna historię tego wyjątkowego miejsca. Znany jest od XVI wieku i należał do carycy Iriny, siostry Borysa Godunowa. Słynne stawy carycyńskie zachowały się od XVI wieku i są uważane za najstarszy „zabytek” rezerwatu muzealnego.
W 1598 roku na miejscu posiadłości królowej Iriny powstało nieużytki, które nie miały właściciela. W 1633 r. działkę nabyli bojarzy Streszniewa, 51 lat później majątek przeszedł na A. V. Golicyna (syna Wasilija Golicyna, ulubieńca carycy Zofii).
Piotr I skonfiskował ziemie rodziny Golicynów, w 1712 r. przyszły „carycyno” udzielił mołdawskiego księcia Dmitrija Kantemira (za pomoc Rosji w konfrontacji z Turcją). Książę wzniósł kamienny kościół z jedną kopułą ku czci ikony Matki Bożej „Życiodajne źródło” (w 1722 r.), świątynia przetrwała i można ją zwiedzać.
Obok posiadłości księcia Cantemira minęła droga, jechała nią cesarzowa Katarzyna II wracając z Kołomienskoje i zwróciła uwagę na majątek książęcy, była pod wrażeniem piękna przyrody. Na polecenie księcia Grigorija Potiomkina cesarzowa nabyła majątek od syna księcia Kantemira Siergieja, transakcja miała miejsce w maju 1775 r. Koszt posiadania wyniósł 20 000 rubli, ale Katarzyna II zapłaciła za niego 5000 więcej.
Czarne błoto (nazwa posiadłości) stało się własnością królowej i otrzymało odpowiednią nazwę. Istnieje wersja, w której nazwa Carycyno została wymyślona przez księcia Potiomkina.
Pod koniec XIX wieku w Caricynie zbudowano letnie domki, a dawne posiadłości Katarzyny II zamieniły się w ulubione miejsce spacerów mieszkańców Moskwy. Część budynków wzniesionych w rezydencji cesarzowej przetrwała, część została odrestaurowana.
Turystów i zwiedzających przyciąga unikalna architektura muzeum-rezerwatu, latem na tle pałacu odbywają się ślubne sesje zdjęciowe. Zespół architektoniczny Carycyno uważany jest za największą budowlę w Europie w stylu pseudogotyckim z XVIII wieku
Za najsłynniejszą budowlę w Caricynie uważany jest Pałac Wielki, jego budowa trwała dziesięć lat i była wielokrotnie zawieszana (od 1786 do 1796). Autorem projektu jest V. I. Bazhenov, był nadwornym architektem Katarzyny II.
Pałac nie został ukończony z powodu śmierci cesarzowej, został odrestaurowany z ruin w latach 2005-2007.
Oprócz Bolszoj wzniesiono jeszcze dwa pałace (średni i mały), kilka budynków i Dom Chleba, mosty. Budynki nie zostały całkowicie zachowane (niektóre zostały odrestaurowane, niektóre zostały odrestaurowane, niektóre całkowicie zachowane), ponieważ Katarzynie II nie podobała się architektura swojej rezydencji i kazała je rozebrać i przebudować (przy udziale architekta Matvey Kazakov).
Istnieje kilka wersji oburzenia cesarzowej, według jednej z nich Katarzyna II po prostu straciła zainteresowanie swoim majątkiem. Mieszkała w Caricynie ze swoim tajnym małżonkiem (w drewnianym pałacu) Grigorijem Potiomkinem (to on zaproponował wykupienie majątku Kantemirowa), po jego śmierci Katarzyna II nie lubiła swojej rezydencji.
Nadal nie wiadomo, dlaczego to Katarzyna II nakazała odbudowę pałaców i budynków.
Zachowała się część budynków zaprojektowanych przez V. I. Bazhenova, w czasach sowieckich mieściły się w nich władze lokalne i szkoła muzyczna.
Część pawilonów została przebudowana w czasach sowieckich, ostatnio nadano im oryginalny wygląd.
Pawilon Milovida (pierwotnie herbaciarnia) i wieża ruin pojawiły się w Caricynie w XIX wieku.
Oprócz architektury w rezerwacie-muzeum można zobaczyć „Wyspę Syren” z bramą, szklarnie, posągi i karmić wiewiórki.
Łatwo dostać się do rezerwatu muzealnego: stacja MCD-2 lub stacja metra Tsaritsyno, 3-5 minut spacerem (stacja MCD jest bliżej rezerwatu), stacja Orekhovo (wejście do parku jest niedaleko daleko, ale dotarcie do pałacu zajmuje dużo czasu).
