O egipskich piramidach mówi się zwykle z odrobiną szacunku. Od czasów starożytnych budowle te otoczone są aurą wspaniałych tajemnic. Sfinks nie jest wyjątkiem - jeden z największych posągów na świecie, strzegący piramid króla-faraonów w Gizie.
Schodząc u stóp płaskowyżu Gizy nie można nie zauważyć starożytnego strażnika piramid – Wielkiego Sfinksa – odpoczywającego lwa z ludzką głową. W całym jego wyglądzie błyszczą wielkie tajemnice. Jest to największa na świecie rzeźba monolityczna (wysokość - 20 m, długość - 73 m). Historycy uważają, że Sfinks został ścięty podczas budowy piramidy Chefrena, a jego twarz odzwierciedla rysy tego faraona. W pobliżu pomnika jest wspaniała energia. Wygląda na to, że Sfinks jest żywą istotą. Jest niedostępny i dumny, i nie przejmuje się całym tym zamieszaniem, które się wokół niego dzieje. W końcu ma inny cel na świecie. Jest strażnikiem. Czego on strzeże? Zgodnie z istniejącymi mitami Sfinks ma monitorować wschody Słońca, a także rotację planet. Poza tym musi mieć na oku Syriusza. I za całą tę pracę powinien składać ofiary. Według arabskiej legendy piramidy zostały zbudowane, aby uratować Egipcjan podczas powodzi, a Sfinks miał ostrzegać ludzi przed możliwą katastrofą. Japońscy naukowcy, badając pomnik za pomocą specjalnych urządzeń, odkryli wąski tunel prowadzący do piramidy Chefrena. Kolejna tajemnica wielkiego Sfinksa. Pomnik, podobnie jak inne piramidy, jest ponadczasowy. Ale ludzie… Jedni strzelali w twarz, inni bili sobie nos. Żołnierze armii napoleońskiej bawili się strzelaniem w oczy Sfinksa, Brytyjczycy odbili kamienną brodę rzeźby i wystawili ją w swoim British Museum. Ale Sfinks się nie poddaje. Dumne, nieufne i zarazem smutne spojrzenie lwa-człowieka skierowane jest w dal. A gdzie szuka Sfinks? Jest wiele opinii. Niektórzy uważają, że na wschód za Słońcem. Inni - że posąg lwa ma skupiać się konkretnie na konstelacji Lwa. Ponieważ posąg jest zwrócony na wschód, zgodnie z teorią egiptologów, którzy ujawnili prawdziwe znaczenie jej imienia („Chór na niebie”), wskazuje na wschodzące słońce. Ale ponieważ wznosi się ściśle na wschodzie tylko w dniu równonocy, to właśnie „sugeruje” Sfinks. Raczej ta faza, która ma miejsce w kulminacji Ziemi i konstelacji Lwa. Innymi słowy, Sfinks jest wskaźnikiem czasu, a mianowicie: konstelacją Lwa w dniu równonocy. Podsumowując powyższe, możemy stwierdzić, że Sfinks patrzy tam, gdzie nikomu nie wolno patrzeć. I widzi to, czego zwykli śmiertelnicy nigdy nie zobaczą, bo to, co jest dane Bogom, nie jest dozwolone dla zwykłego człowieka. Sfinks to w rzeczywistości bajka, której można dotknąć ręką, naładować jej energię, oddychać powietrzem, i nawet czas wydaje się płynąć tutaj inaczej.
