Zegar słoneczny jest jak dusza ludzka, działa tylko wtedy, gdy jest jasny.
Instrukcje
Krok 1
Kolumnę, która służyła jako zegar, nazywano gnomonem. Zegar słoneczny jest urządzeniem do określania czasu poprzez zmianę długości cienia od gnomonu i jego ruch wzdłuż tarczy. Pojawienie się tego zegara wiąże się z momentem, w którym człowiek uświadomił sobie związek między długością i położeniem cienia słonecznego od niektórych obiektów a pozycją słońca na niebie. Jeden z pierwszych zegarów słonecznych znalezionych w pochówku Nautów (Irlandia) pochodzi z 5000 lat p.n.e. Obeliski starożytnego Egiptu i Babilonu służyły do określania pory dnia na podstawie długości cienia.
Najwięksi filozofowie i matematycy starożytnej Grecji - Anaksymander, Anaksymenes, Eudoksos, Arystarch - zajmowali się ulepszaniem zegara słonecznego. Starożytne ludy nie dzieliły dnia na 24 równe części. Dzielili godziny dzienne na 12 godzin, od świtu do zachodu słońca, więc w różnych porach roku długość godziny była inna. W starożytnym zegarze słonecznym – scaphis – czas determinowany był długością cienia rzucanego przez gnomon na powierzchnię sferycznego wcięcia naznaczonego skomplikowanymi krzywiznami. Wraz z wprowadzeniem równych godzin dnia i nocy, czas zaczął być determinowany nie długością cienia, ale jego kierunkiem.
Krok 2
Najprostszy zegar słoneczny pokazuje czas słoneczny, czyli nie uwzględnia podziału Ziemi na strefy czasowe. Z zegara słonecznego można korzystać tylko w ciągu dnia i w obecności słońca. W słoneczny dzień każdy filar rzuca cień. Aby dowiedzieć się, która jest godzina, ludzie mierzyli cień krokami. Rano był dłuższy, w południe stał się bardzo krótki, a wieczorem znów się wydłużył. Dla wielu ludów obeliski te służyły jednocześnie kultowi kultu boga słońca.
Działający model zegara słonecznego jest wystawiony na dziedzińcu Muzeum Starożytności Kerczeńskiego Rezerwatu Historyczno-Kulturalnego. Teraz każdy może zobaczyć, jak starożytni Grecy, którzy mieszkali na terytorium Kerczu setki lat temu, mierzyli czas. Jest to model roboczy, oryginał jest przechowywany w ekspozycji, zwiedzający muzeum mogą go zobaczyć. Ta kopia zegara została zainstalowana z uwzględnieniem wszystkich lokalnych osobliwości i naprawdę liczy czas w słoneczny dzień.
Krok 3
Istnieją zegary poziome, pionowe (jeśli płaszczyzna tarczy jest pionowa i skierowana z zachodu na wschód), poranne lub wieczorne (płaszczyzna jest pionowa, z północy na południe). Zbudowano także stożkowe, kuliste, cylindryczne zegary słoneczne. Oprócz zegarków wykonanych z metali szlachetnych i nieszlachetnych, kamienia, drewna i papieru poszukiwano również prymitywnych sposobów mierzenia czasu cieniem, gdy jedyną pomocą w tym była ludzka ręka z pięcioma palcami.
Najprostszym sposobem mierzenia czasu za pomocą tzw. zegara słonecznego było obrócenie lewej ręki dłonią do góry, a skierowany ku górze kciuk pełnił rolę ręki cienia. W zależności od długości tego cienia, w porównaniu z pozostałymi palcami dłoni, można było z grubsza określić czas. Ten prosty sposób mierzenia czasu utrzymywał się wśród ludności wiejskiej od bardzo dawna. Krótka gałązka długości małego palca, trzymana prostopadle między małym i serdecznym palcem, wystarczała jako wskaźnik cienia.
